Ik ren met een bezem achter haar aan en zwaai er dreigend mee.
Ze heeft net expres het verkeerde woord gebruikt en rent gillend zo snel als ze kan de keuken uit mét pretoogjes.

Ze noemde mij “powerwoman!”, mijn dochter van 23 jaar.

Regelmatig krijg ik dat woord te horen wat als compliment bedoeld is, voor mij voelt dat niet als een compliment. Als ik er over nadenk zelfs als een belediging. Het is voor mij een soort van pleonasme.
Maar wel een die kortsluiting in mijn hersenen veroorzaakt.

Als ik denk aan de vrouwen van de generatie van mijn moeder, en hoor wat zij allemaal deden, kan ik alleen maar bewondering hebben voor de vrouwen die zij waren: een gezinsmanager die ook zorgden voor landbouw buitenshuis. Mijn moeder vertelt mij regelmatig nog hoe zij in haar eentje op het land bezig was en de kinderen verzorgde terwijl mijn vader in de ochtend vroeg al de deur uit was om ook te werken. De verantwoordelijkheid voor het gezin stond bovenaan en zij droegen het samen op deze manier. Niet veel verschillend van de generatie voor hen. Wat moet het een intensieve tijd geweest zijn voor de vrouw. De innerlijke kracht als gezinsmanager en de fysieke kracht op het land om met een houwer te werken. Als ik alleen al 5 minuten aan het boenen ben krijg ik pijn in mijn armen…Zelfs bij roti uitrollen moet ik een pauze nemen. ☹

Vrouw worden betekent voor mij je volledige potentieel als vrouw kunnen ontdekken en gebruiken. En daar heb je zowat je hele leven voor, zeker nodig in de huidige samenleving, waar er van de vrouw van alles verwacht wordt behalve dat ze dicht bij haar natuur kan blijven. Dat maakt je geen powerwoman. Het terugkeren naar je ware aard los van de verwachtingen van de samenleving dáár heb je kracht bij nodig.

Als je mij vrouw noemt voel ik mij meer gezien dan powerwoman. Ik heb behoorlijk wat brokken gemaakt voor ik snapte wat vrouw-zijn is. Heel iets anders dan wat de samenleving mij deed geloven. De vrouw in mij blijkt niets anders dan een dienaar van Allah die een aanvulling is voor haar man en een fundament voor het gezin. Het sociale “beestje” dat begunstigd is met spiritualiteit om het leven op aarde aangenamer te maken voor de volgende generatie. En dat geeft mij rust en vrede. Voor mij geen woman met gebaalde spierballen als icoon voor powerwoman. Die fysieke kracht laat ik graag over aan de man. Een heel andere gedachte dan toen ik  als adolescent werd beïnvloed door de schreeuwende posters op straat: “Een Haagse meid is op haar toekomst voorbereid!”.

Net een roos, in ieder stadia van haar leven is ze mooi zoals ze is. En toch altijd in de groei. Hoe ouder ze wordt hoe voller zij groeit. Vrouw-zijn is een zegen!

En dat zie ik ook bij mijn speelse 23 jarige, die uiteindelijk mij wist te ontkomen en de zolder op gerend is. Wetende dat ik het dan opgeef…